Yürümeye devam ettim.
Bunu hiç yapmış mıydınız ?
Sadece yürümek.
Sadece yürümek ve nereye gittiğinizi bile bilmemek ?
İyi bir his değildi ama kötü de değildi. Kendimi kafeste gibi ve aynı zamanda da özgür hissediyordum; sanki kendimi iyi veya berbat hissetmeme izin vermeyen tek kişi benmişim gibi. Her zamanki gibi trafik etrafımda akıp gidiyor, hiçbir yere ait olmama duygumu güçlendiriyordu. Hiçbir şey sabit değildi. Her şey hareket ediyor, bir şeye dönüşüyordu. Tıpkı benim gibi.